Us and them-denken

Details
Gepubliceerd: dinsdag 12 februari 2013 13:40
Toen ik opgroeide leerde ik denken in het kader us and them, wij en zij. Wij, dat was onze kerk (de nederlands-gereformeerden), en zij, dat waren de niet-nederlands gereformeerden, onderverdeeld in alle andere geloven en niet-geloven. Wij waren goed en zij waren in elk geval niet zo goed als wij. Dat denken begon toen ik zestien werd wel wat scheurtjes te vertonen, toen ik besefte dat als God van alle mensen hield, hij onmogelijk alle niet-gelovigen naar de hel zou sturen. Dat bestond niet. En dus bezocht ik na het uit huis gaan nauwelijks een kerk en liet ik het nederlands-gereformeerde geloof voor wat het was. Maar het us and them-denken bleek hardnekkig. Door mij gekscherend ook wel het hullie-zullie denken genoemd. Ik zie dan altijd kinderen uit mijn jeugd voor me die, wijzend op de tegenpartij, zeiden: zullie hebben het gedaan! Zullie hebben het altijd gedaan, en wij natuurlijk niet! Neuh.

Maar ondanks het feit dat ik mijzelf ernstig beloofde nooit zo te worden, verloor ook ik mij in het hullie-zullie denken, us and them. Ik ging zingen in een linksig koor, werd dus ook wat linksig, en daar was het onderhuids ook: wij, de bewuste linkse mensen, en zij, de rest, de rovers, de kapitalisten (oké, ik chargeer). En daarna zocht ik meer het spirituelere circuit op, en daar was het zo mogelijk nog érger! Het was wij, de bewuste, zichzelfzoekende mensen, versus, de grote massa die niet nadenkt en zich maar niet bewust wil worden. (Zie je het schaamrood al op mijn kaken verschijnen?) Daarna zocht ik meer de bewust opvoedende ouders op, ook alweer us and them: wij, de bewuste ouder die zichzelf bewust is dat elke handeling van invloed is op de ontwikkeling van mijn kind, en zij, de grote onbewuste massa die het doet zoals we altijd deden. Binnen die club het ontzettend goed bedoelende mensen, zijn ook weer subclubs waar ik mij in begaf: de moeders die graag.....

 
....weer willen oer-bevallen, zoals de natuur het bedoeld heeft zeg maar, én de mensen die graag willen dat hun kind zich vrijer kan ontwikkelen dan mogelijk is in het huidige onderwijs. De idealen van al deze mensen spreken mij tot op de dag van vandaag aan, maar in de groepsvorming die vaak daaromheen optreedt zit één minpuntje: het wij versus zij-gehalte. Wij, die ons hier al bewust van zijn, en zij die dat nog niet zijn, de massa. En omdat ik dat us and them-denken goed in mijn systeem had zitten, heb ik er jarenlang aan meegedaan (en daarmee heb ik uitgesloten, van me afgestoten én gekwetst zonder dat te willen of te beseffen….). Totdat ik me, langzaam(!), bewust werd dat het us and them-denken door iets heel anders gevoed wordt. Wat ik mij al die jaren niet heb beseft is dat het leven ook een bepaalde weerstand nodig heeft. Als mens heb je dingen nodig die niet helemaal lekker gaan om je op af te zetten. Als ik nu terug kijk, vormden mijn roots, mijn ouders en mijn hele achtergrond, de perfecte vorm van weerstand waarin ik mij ontwikkelen kon tot wie ik ben. Het mag ook best eens even een beetje tegen zitten. Langere tijd ook wel. En in het groot brengen van mijn zoon heb ik getracht om alle weerstand uit de opvoeding te halen omdat ik dacht dat hem dat zou schaden. Maar als alles nou eens gewoon perfect is zoals het is? Met weerstand en al? Misschien zijn de minder leuke dingen in zijn leven wel de dingen waar hij nou juist van groeit. En is het teruggrijpen op het us and them-denken wel alleen maar een uiting van mijn angst, van mijn gebrek aan vertrouwen in het leven…..
 
Ik wil nu nog maar tot één groep behoren. En die groep heet:  humanity…..
En ik wil alleen nog maar denken in één “kleur”, in die van mijn hart…..

Reacties   

#8 Ineke Geertsema 11-08-2014 18:15
Mooi geschreven en erg herkenbaar. Vanaf de kerk tot en met het opvoeden.
Het voordeel van niet meer bij een groep willen (hoeven) horen, geeft ook rust. Je hoeft namelijk ook geen oordeel en meningen over anderen meer te hebben. Doen wat goed voor jezelf voelt en meer niet.
Citeer
#7 cees 11-08-2014 18:15
Ik merk dat \" liefdevolle vriendelijkheid meditatie \" daar een sterk middel tegen is. Byron Katie kan ook erg goed werken. Vanzelf lost het meestal niet op. :P
Citeer
#6 Sonja 11-08-2014 18:14
Mooi Ellen, mooi verwoord, weer zo eerlijk vanuit jou!
Mooi he mens zijn, ervaren, worstelen, leren, bewust worden, nog meer worstelen om te ontdekken dat je tegen jezelf worstelt, rust, groei... :)
Citeer
#5 Anja 11-08-2014 18:13
...de droom van een wereld waarin Mankind bekend zal staan als Kindman, op de planeet Kindness... Uit het boek van Irene/Dialoog met de natuur. Hier moest ik meteen aan denken toen ik jouw -weer- mooie blog las...
Citeer
#4 Ellen 10-01-2014 15:53
Oh ja, Kindman, is ook zo, prachtige term hè Anja! Groetjes!
Citeer
#3 Ellen 14-02-2013 22:11
Dank je Sonja!
Ja het bevalt me reuzegoed, menszijn! :-)
Citeer
#2 Ellen 14-02-2013 22:02
Hoi Cees! Wat fijn dat je merkt dat dat werkt! Nee dat is mijn evaring ook, dat het niet vanzelf gaat, alhoewel ouder worden ook helpt ,-) !
Citeer
#1 Ellen 13-02-2013 11:19
Ja dat deel ik helemaal met je Ineke, dat het rust geeft. Fijn dat je je er in herkende en dank voor je reactie! Erg leuk om feedback van je te krijgen.
Citeer

Plaats reactie

Beveiligingscode
Vernieuwen