Op rolletjes!

En ineens heb ik het te pakken vandaag. De leiding nemen in contact met Dylan zonder macht uit te oefenen. Of nee, eigenlijk is het voornamelijk de leiding nemen over mijn éigen leven en dat ik duidelijk aangeef wat ik wel en niet wil. Dít zijn de momenten waar ik het voor doe en waar ik heen wil. Joehoe! Ik ben trots op mezelf.  Er vanuit gaand dat ik geprogrammeerd ben....
 
...door het gedrag van mijn ouders, ken ik alleen de manieren waarop zij de leiding namen. Ik denk even aan mijn vader: die gebruikte alleen een agressieve manier van macht, ik kan het hem zó horen zeggen: "TOE nou even!" met een stem vol van irritatie. Ik vermoed dat ik als moeder van Dylan tot nu toe te weinig de leiding heb genomen omdat ik niet de beschikking had over 'power' zonder geïrriteerd te zijn. En nu ik gisteren ineens helder had dat mijn geïrriteerdheid niet anders is dan een dekmantel voor mijn kinderverdriet en vervolgens mijn verdriet heb toegelaten, lukt het me om 'powerful' te zijn. Niet dat het vanzelf ging trouwens.
 
Ik begon de dag ondanks alle positieve affirmaties toch weer behoorlijk gestresst, want bij het minste of geringste wat niet ging zoals ik het wou, raakte ik geïrriteerd. "Eerst maar eens een kopje thee met de Happinez", dacht ik. Daarin las ik over meditatie en de rust die dat brengt. Natuurlijk al tig keer geprobeerd, maar zo in mijn kop dat het nooit gelukt is. En ineens kwam in me op de 2 campingmatjes tevoorschijn te halen, één voor mij en één voor Dylan: gewoon wat oefeningen doen. Want ik ken 100-en oefeningen, opgedaan in allerlei cursussen, gebruikt in mijn zangcursussen; waarom ze nu niet eens lekker voor mezelf gebruiken. Ik realiseer dat van mezelf (leren) houden waar ik zo druk doende mee ben ook heel praktisch kan zijn. En wat is het lekker om te doen! Wat yoga-oefeningen die ik me herinner, oefeningen van mijn Cesartherapeute, iets van mijn Roy Hart-zangdocent, en wat klanken maken en ik ben volledig tot rust gekomen, ik zit in mijn buik, ik voel het! Mijn irritatie is verdwenen als sneeuw voor de zon en ik voel me daadkrachtig en liefdevol. Ik geef grenzen aan aan Dylan op een duidelijke en liefdevolle manier, en Dylan gaat mee in de stroom! Natuurlijk doet ie dat, je kind volgt je in al je gemoedstoestanden en weerspiegelt je glashelder, ik weet het al een hele tijd, en toch is het verrassend hoe direct dat werkt. Sinds die korte investering in mezelf, langer dan een kwartier zal het niet geweest zijn, loopt onze dag op rolletjes!

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen