Huisvrouwtje
- Details
- Gepubliceerd: zondag 02 december 2007 21:24
Waarom heb ik toch zo'n moeite mezelf uit te drukken? Ik wil m'n pen op papier zetten en dan stokt het, mijn pen blijft er boven hangen omdat de woorden niet komen. Terwijl ik zo ontzettend helder heb wat ik wil zeggen! Ik keek naar een uitzending van Pauw en Witteman, onder andere Pim van Lommel was er, cardioloog die bijna-dood-ervaringen heeft onderzocht, razend interessant! Maar daarover wilde ik het nu niet hebben. Naast hem zat Anna Visser, directrice van de omroep Llink....
....leuke vrouw!
Ze stopt met haar baan en is van plan een boek te schrijven over
vrouwen en werk, hoe dat nou zit met vrouwen dat ze zich klote voelen
als ze op een vergadering zitten en niet bij de kinderen zijn, maar dat
ze zich ook schuldig voelen als ze bij de kinderen blijven en niet op
de vergadering zijn. Ben benieuwd wat ze gaat schrijven! Maar wat me
vooral opviel was haar reactie op een vraag van Witteman waarin ze zei:
"Ik ga écht niet als een huisvrouwtje thuis zitten" Met haar uitspraak
geeft ze precies weer hoe er op dit moment gedacht wordt over vrouwen
die ervoor kiezen om full-time moeder te zijn. Niet al te positief. En
dat is iets wat ik vaak merk. Als ik mensen ontmoet die weten dat ik
niet buitenshuis werk, wordt er vaak niet eens meer naar me gevraagd.
De vraag "Hoe gaat het?" wordt immers meestal beantwoord met hoe het
gaat op het werk, en dus wordt mij de vraag niet meer gesteld. Heel
vreemd, maar wel opvallend. Alsof je geen verhaal meer hebt als je als
moeder werkt.
Ik wil in dit stukje geen waarde-oordeel
hangen aan de keuze die moeders maken, wat ik mooi zou vinden is als er
respect is voor élke keuze die een moeder maakt! Nu is full-time moeder
zijn in elk geval not done! "Kriebelt het niet?" vroeg iemand me
laatst. Nee, het kriebelt niet. Ik beleef zó veel, omdat ik het
moederschap als één van de meest transformerende gebeurtenissen in mijn
leven ervaar. Mijn kind daagt me uit om helemaal écht te zijn of te
worden, en dat vraagt van me dat ik oude troep los laat,
programmeringen, conditioneringen zodat ik niet gehinderd door
'stoorzenders' mijn kind echt kan zien , zoals ie nu is. Niet dat dat
altijd 'the easy way' is, helemaal niet. Soms is in de spiegel kijken
ronduit vervelend. Maar wel lonend. Ik voel me steeds dankbaarder dat
ik in de positie ben om me zo te ontwikkelen door mijn kind. Want ik
realiseer me me dat er erg veel moeders zijn die die keuze niet hebben.
Voor mij is dit de ideale situatie. Ik voel me rijk!!